کد مطلب:29358 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:101
4321. كامل الزیارات - به نقل از ابو سعید مدائنی -:نزد امام صادق علیه السلام رفتم و گفتم:... فدایت گردم! تسبیح علی و فاطمه علیهما السلام را به من بیاموز. فرمود:«ای ابو سعید! تسبیح علی علیه السلام چنین است: منزّه است آن كه گنجینه هایش پایان نمی یابد. منزّه است آن كه نشانه هایش از بین نمی رود. منزّه است آن كه هر آنچه در پیش اوست، نابود نمی گردد. منزّه است آن كه هیچ كس در فرمانروایی اش انباز نیست. منزّه است آن كه فخرش از بین نمی رود. منزّه است آن كه دورانش از بین نمی رود. منزّه است آن كه جز او خدایی نیست».[2]. 4322. امام علی علیه السلام:منزّهی تو كه همه جا را پُر كرده ای و با همه چیزْ فرق داری، و تو همانی كه هیچ چیز تو را گم نمی كند و تو هر آنچه را بخواهی، انجام می دهی.[3]. 4323. امام علی علیه السلام:منزّه است آن كه خِرَدها از توصیف آفریده هایی كه او در پیش دیده ها متجلّی ساخته، ناتوان اند، از این رو، آنها را محدود و ساخته شده و تركیب یافته و رنگ آمیزی شده، شناسانده است و زبان ها را از بیان چگونگی وی، عاجز گردانیده و نمی توانند اوصاف او را شرح كنند. منزّه است خدایی كه موران خُرد و پشه های ریز تا بزرگ تر از آنها چون فیلان و ماهیان را استخوان بندی داد، و [ نیز] برخود بایسته ساخت كه هیچ پیكری كه وی جان در آن دمیده، نجنبد، جز آن كه مرگ را وعده گاه و نیستی را پایان كارش قرار داده است.[4]. 4324. امام علی علیه السلام:پاكا! چه قدر شأن تو بزرگ است! پاكا! چه بزرگ است آنچه از خلقت تو می بینم؛ و چه خُرد است بزرگی آن در كنار قدرت تو؛ و چه با عظمت است آنچه از ملكوت تو می بینم؛ و چه ناچیز است در برابر آنچه از سلطنت تو بر ما نهان است؛ و چه فراگیر است نعمتِ تو در این جهان؛ و چه اندك است در كنار نعمت های آن جهان... به آفرینندگی و معبودی ستودنی تری به خاطر نیكْ آزمایی بندگانت.[5]. 4325. امام علی علیه السلام - درباره زمین -:منزّه است آن كه زمین را پس از تموّج آب های آن، ساكن كرد و پس از رطوبت كرانه هایش، آن را خشك نمود و آن را برای بندگانش مكان آرامش قرار داد و برای زندگیْ آن را گستراند، بر روی دریای ژرفِ آرامی كه حركت نمی كند و ایستاده ای كه سِیر نمی كند، بادهای سخت، آن را می بَرَند و برمی گردانند و ابرها آن را چون مَشك می جنباند.[6]. 4326. امام علی علیه السلام:منزّه است آن كه سیاهی تیره و تار و شب آرام و پایدار در گوشه های ژرفناهای زمین و در بلندی های به هم نزدیك و زنجیره وار، بر وی پوشیده نیست و [ نیز] غرّشی كه رعد در كرانه آسمان پدید می آورد و برق هایی كه از ابر می جهند و پراكنده و نابود می شوند.[7]. 4327. امام علی علیه السلام - در حكمت های منسوب به ایشان -:منزّه است آن كه ما به خاطر بهره خویشْ او را می خوانیم، به شتابْ پاسخ می دهد و ما را برای بهره خودمان می خوانَد و ما كُندی می كنیم! خوبی او به سوی ما فرود می آید و بدی ما به سوی او فراز می رود، در حالی كه او مالكی تواناست.[8]. 4328. امام علی علیه السلام - در حكمت های منسوب به ایشان -:منزّه است یكتایی كه جز او نیست. منزّه است همواره ای كه پایان ندارد. منزّه است قدیمی كه آغازی برای او نیست. منزّه است آن كه از هر چیزی بی نیاز است و هیچ چیزی از او بی نیاز نیست.[9].
4320. امام صادق علیه السلام - در بیان تسبیح امیرمؤمنان پس از نمازش -:منزّه است آن كه نشانه هایش از بین نمی رود. منزّه است آن كه گنجینه هایش كم نمی گردد. منزّه است آن كه فخرش از بین نمی رود. منزّه است آن كه آنچه در نزدش است، پایان نمی یابد. منزّه است آن كه روزگارش پایان نمی پذیرد. منزّه است آن كه هیچ كس در كارش همباز او نیست. منزّه است خدایی كه جز او خدایی نیست.[1].